Wartości deklarowanego współczynnika przewodzenia ciepła λ_D i oporu cieplnego R_D są obowiązkowe i podawane są na etykiecie, łącznie z oznakowaniem CE.

Współczynnik przewodzenia ciepła i/lub opór cieplny są określane przez producenta zgodnie z zasadami:
– średnia temperatura odniesienia powinna wynosić 10^oC,
– wartości zmierzone powinny być podawane z dokładnością do trzech cyfr znaczących,
– w przypadku wyrobów o równomiernej grubości, opór cieplny R_D powinien być zawsze deklarowany. Współczynnik przewodzenia ciepła, λ_D, powinien być deklarowany, o ile to jest możliwe. Jeżeli jest to właściwe, w przypadku wyrobów o nierównomiernej grubości (np. wyroby w formie stożka i klina) powinien być deklarowany jedynie współczynnik przewodzenia ciepła, λ_D,
– opór cieplny , R_D, i współczynnik przewodzenia ciepła, λ_D, powinny być podawane jako wartości graniczne, reprezentujące co najmniej 90% produkcji, określone przy 90% poziomie ufności,
– wartość deklarowana współczynnika przewodzenia ciepła powinna być zaokrąglona w górę z dokładnością do 0,001 W/mK,
– wartość oporu cieplnego powinna być zaokrąglana w dół z dokładnością do 0,05 m²K/W.

Pojęcie przewodzenia ciepła materiału budowlanego jest niezbędne do opisania strat cieplnych przez przegrody budowlane w wyniku przewodzenia ciepła, gdyż z uwagi na dużą bezwładność cieplną obudowy budynku, przewodzenie ciepła rozpatrujemy jako proces ustalony (stacjonarny). Straty cieplne z budynku przez przegrody budowlane są związane głównie z przewodzeniem ciepła. Przewodzenie ciepła to bezpośrednie przekazywanie energii kinetycznej od jednej molekuły do drugiej. Intensywność przewodzenia ciepła zależy od struktury i właściwości danego materiału.

Zróżnicowane temperatury po obydwu stronach warstwy materiału wywołują przepływ ciepła, którego wielkość zależy od przewodności cieplnej materiału.

Niektóre materiały przewodzą ciepło bardzo dobrze (np. metale), inne zaś bardzo słabo (materiały termoizolacyjne, np. wełna mineralna). Zdolność materiału do przewodzenia ciepła określa współczynnik przewodzenia ciepła, czyli jest on miarą przewodności cieplnej. Przewodność cieplna jest wielkością charakterystyczną substancji i zależy od jej stanu, struktury, gęstości, temperatury, wilgotności oraz innych czynników.

Stabilność wymiarowa DS opisuje podatność wyrobu izolacyjnego na zmiany wymiarów (długości, szerokości i grubości) pod wpływem temperatury i wilgotności. Im mniejsza jest taka możliwa zmiana (np. 1%, a nie więcej), tym większa pewność, że z czasem w warstwie izolacji nie pojawią się liniowe mostki cieplne i tym samym nie zwiększą się straty ciepła przez przegrodę. To oznacza, że izolacja jest tym skuteczniejsza i trwalsza, im mniejsza jest wartość DS.

Uformowane wyroby z wełny mineralnej objęte są normą PN-EN 13162, a izolacja wytwarzana w formie niezwiązanej in-situ – normą PN-EN 14064-1.
Wyroby z wełny mineralnej skalnej i szklanej produkowane przez producentów MIWO, oferowane na polskim rynku, charakteryzują się wartościami deklarowanego współczynnika przewodzenia ciepła :
λ_D = od 0,030 do 0,045 W/mK

Wełna luzem, zgodnie z normą EN 14064-1
Im wartość współczynnika przewodzenia ciepła jest mniejsza, tym lepsze są właściwości izolacyjności cieplnej produktu.
Stabilność wymiarowa DS dla dowolnych wyrobów z wełny mineralnej, nawet w warunkach temperatury do 70°C
i przy wilgotności względnej 90% DS jest < 1 %.

Wełny miękkie z włókien drzewnych zgodnie z EN 13171:
λ_D = od 0,038 do 0,048 W/mK
Stabilność wymiarowa DS, czyli względne zmiany długości i szerokosci dla uformowanych wyrobów z WF,
w warunkach temperatury do 70°C lub przy wilgotości względnej 90% DS mogą wynosić od 1-3%.

Izolacja wykonywana in-situ, nie jest jeszcze objęta normą zharmonizowaną, prace nad nią trwają od wielu lat. Specyfikacjami technicznymi dla izolacji z celulozy są europejskie i krajowe aprobaty, dokumenty oceny, o różnej zawartości technicznej.

Współczynnik przewodzenia ciepła zależy od gęstości nasypowej λ_D = od 0,037 do 0,042 W/mK